Από την εισαγωγή του βιβλίου...
Θὰ προσφύγω, κατ᾿ ἀρχάς, σὲ τρία κείμενα, τὰ ὁποῖα ἀναφέρονται στήν Παιδεία. Κείμενο πρῶτο Διονυσίου Σολωμοῦ. Γράφει ὁ ἐθνικός μας ποιητής σέ γράμμα του στόν Τερτσέτη, τό 1842, τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου καί τῆς ἀνάστασης τοῦ Γένους: «Εἶναι εἰκοσιένα χρόνια πού σάν σήμερα ἡ Ἑλλάδα ἔσπασε τίς ἁλυσίδες. Ἡ μέρα αὐτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ εἶναι μέρα γιά χαρά καί δάκρυα. Χαρά γιά τά μελλούμενα, δάκρυα γιά τή σκλαβιά τήν περασμένη. Καί γιά σήμερα τί νά πῶ; Ἡ διαφθορά εἶναι τόσο γενική κι ἔχει ρίζες τόσο βαθιές πού σέ κάνει νά σαστίζεις. Μόνο ὅταν τά αἴτια τῆς διαφθορᾶς ἐξολοθρευτοῦν πέρα γιά πέρα, θά μπορέσουμε νά ἔχουμε μιά ἠθική ἀναγέννηση. Τότε τό μέλλον μας θά εἶναι μεγάλο, ὅταν ὅλα στηριχτοῦν στήν ἠθική, ὅταν θριαμβεύσει ἡ δικαιοσύνη, ὅταν τά γράμματα καλλιεργηθοῦν, ὄχι γιά μάταιη ἐπίδειξη, παρά γιά ὄφελος τοῦ λαοῦ, πού ἔχει ἀνάγκη ἀπό Παιδεία καί ἀπό μόρφωση ἐθνική. Τότε θά ἔχουμε −ἤ μᾶλλον θά ἔχουν τά παιδιά μας− μιάν ἠθική ἀναγέννηση καί τό μέλλον τῆς πατρίδας μας θά εἶναι μεγάλο». Ἤλπιζε ὁ ποιητής ὅτι θἄ ᾿ρθει μιά τέτοια μέρα, ὅμως «ἀπό τότε δέσποζε ἡ ἀπροκάλυπτος περιφρόνησις τῶν πατρίων μας καί τῆς θρησκείας μας ὡς δεῖγμα εὐρωπαϊκῆς προόδου», ὅπως ἔλεγε τό 1855 περίπου ὁ ἀγωνιστής τοῦ ᾿21, συγγραφέας καί βουλευτής Μ. Χουρμούζης. Κείμενο δεύτερο Γεωργίου Σεφέρη, τοῦ τροπαιούχου νομπελίστα ποιητῆ μας. Γράφει τό 1946. «Στά χρόνια μας πρέπει νά μήν τό ξεχνᾶμε. Τό ζήτημα δέν εἶναι πιά ἄν θά γράφουμε καθαρεύουσα ἤ δημοτική. Τό τραγικό ζήτημα εἶναι ἄν θά γράφουμε ἤ ὄχι ἑλληνικά· ἄν θά γράφουμε ἑλληνικά ἤ ἕνα ὁποιοδήποτε ἑλληνόμορφο ἐσπεράντο. Δυστυχῶς ὅλα γίνονται σά νά προτιμοῦμε τό ἐσπεράντο· σά νά θέλουμε νά ξεκάνουμε μέ ὅλα τά μέσα τή γλῶσσα μας». Ναί, αὐτήν τή γλῶσσα, πού «διαβάζουνε οἱ ἀγράμματοι κι ἁγιάζουνε», τήν ἔχουμε σακατέψει σήμερα στά σχολειά μας μέσῳ κυρίως τῶν περιοδικῶν ποικίλης ὕλης πού τό Ὑπουργεῖο διά βίου «ἀμάθειας» τά ὀνομάζει εὐφημιστικῶς βιβλία γλώσσας. Κείμενο τρίτο Ἁγίου Ὄρους. Τό 1984 τό ἡσύχιο καί σιωπηλό «Περιβόλι τῆς Παναγίας μας» κρούει τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου. Γράφουν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες. «Ἀπό πολλά χρόνια τώρα γίνεται συστηματική προσπάθεια διαρκῶς αὐξανόμενη νά πολεμηθεῖ ἡ πίστη. Νά βγεῖ ἀπό τά ἑλληνικά σχολεῖα ὁ Χριστός. Νά διαστρεβλωθεῖ ἡ ἱστορία μας. Νά εὐτελισθεῖ ἡ σημασία τῶν μεγάλων ἑορτῶν, τῶν Χριστουγέννων καί τοῦ Πάσχα, πού τόσο ζεῖ ὁ λαός μας. Νά παύσει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νά εἶναι ἡ ψυχή τοῦ Γένους μας. Νά καταντήσουν τά παιδιά εὔκολη λεία κάθε νοητοῦ ἤ φανεροῦ θηρίου». (Περιοδικό «Σύναξη», 1984). Δυστυχῶς ὅλα αὐτά τά βιώνουμε σήμερα στά σχολεῖα μας, πού ἀντί νά εἶναι θεματοφύλακες τῶν τιμαλφῶν ἀξιῶν τοῦ Γένους μας, γυμνάσια πίστεως, ἀρετῆς καί ἀγάπης πρός τήν πατρίδα μας, μεταβλήθηκαν σέ μάνδρες ἀφιλοπατρίας, ἀπιστίας καί ἀγραμματοσύνης. Ἔγραφε ὁ Διονύσιος Σολωμός γιά μόρφωση καί Παιδεία ἐθνική. Ἀκριβῶς αὐτή τή φράση −Παιδεία ἐθνική− φρόντισαν οἱ λακέδες τῆς Νέας Τάξης νά ἐξαλείψουν ἀπό τόν τίτλο τοῦ πιό κρίσιμου καί σημαντικοῦ ὑπουργείου, χωρίς νά μᾶς ἐξηγήσουν τό λόγο. Καί ὅταν μιλᾶμε γιά ἐθνική Παιδεία, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, ἐννοοῦμε τά προσανάμματα πού φώτισαν τήν Οἰκουμένη. «Παιδεία ἐστί οὐ τήν ὑδρίαν πληρῶσαι, ἀλλά ἀνάψαι ψυχήν». Ἡ Παιδεία, λέει ὁ Πλάτων, δέν εἶναι γέμισμα δοχείου −ὁ ἐγκέφαλος τοῦ παιδιοῦ− τά παιδιά δέν εἶναι «ἄδεια κανάτια» (Κόντογλου), ἀλλά ἄναμμα ψυχῆς, εἶναι φῶς, εἶναι μετάληψις ἁγιότητος (Χρυσόστομος) καί Φῶς Χριστοῦ πού φαίνει πᾶσι. «Πρέπει νά στερεώνετε σχολεῖα ἑλληνικά νά φωτίζονται οἱ ἄνθρωποι». (Πατροκοσμᾶς). Τήν περίοδο τῆς τουρκοκρατίας οἱ δάσκαλοι ὀνομάζονται «φωτιστές τοῦ Γένους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου