Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Παρουσίαση βιβλίου "«Μαμά, δεν τρώω «πράσινα»!» της Θέμιδος Καρδιόλακα, την Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014 και ώρα 19:30, στο Βιβλιοπωλείο ”Discover”


Την Παρασκευή 28 Μαρτίου στο χώρο του βιβλιοπωλείου Discover 
(Πατρέως 30, τηλ. 2610 624916) στην Πάτρα
 θα λάβει χώρα η παρουσίαση του βιβλίου 
της Θέμιδος Καρδιόλακα "Μαμά, δεν τρώω «πράσινα»!"
"Πρωτότυπες συνταγές για να τρώνε τα παιδιά λαχανικά."

Για το βιβλίο θα μιλήσουν 
ο Στέφανος Παϊπέτης, Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών 
και η Νατάσα Ράγιου, δημοσιογράφος.


Φάε, παιδί μου, πράσινα !!!
Eνα βιβλίο μαγειρικής μας δείχνει τρόπους για να κρύψουμε τα λαχανικά στο φαγητό των παιδιών.

Η Θέμις Καρδιόλακα έχει σπουδάσει οικονομικά και επικοινωνία, αλλά το βιβλίο που έγραψε δεν έχει καμία σχέση με αυτά. Σχετίζεται με τις δύο μεγάλες της αγάπες, τα παιδιά της και τη μαγειρική. Το «Μαμά, δεν τρώω ‘πράσινα’» (εκδ. Μίνωας) που μόλις κυκλοφόρησε, ξεκίνησε σαν ιδέα από την αντιπάθεια του γιου της για καθετί «πράσινο». Μια αντιπάθεια που η ίδια αντιμετώπισε ως πρόκληση για να κρύψει σε ευφάνταστες συνταγές διάφορα λαχανικά. Καθώς η παιδική παχυσαρκία αποκτά όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις και η διατροφή των παιδιών όλο και μεγαλύτερη σημασία, συναντήσαμε τη συγγραφέα και μας μίλησε γι’ αυτήν, για τα λάθη που κάνουμε ως γονείς και για τις συνήθειες που πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά
Πολλοί πιστεύουν ότι αρκεί τα παιδιά να βλέπουν τους γονείς τους να τρώνε υγιεινά για να συνηθίσουν τα… πράσινα. Ποια είναι η γνώμη σας;
Ένα τραπέζι το οποίο περιλαμβάνει καθημερινά πράσινα, σε όποια μορφή ή ποσότητα και να είναι αυτά, συμβάλλει στην εξοικείωση του παιδιού με τις εν λόγω τροφές, οι οποίες είναι πολύ σημαντικές για την ανάπτυξή του. Δυστυχώς όμως δε φτάνει μόνο αυτό. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις οικογενειών στις οποίες το ένα παιδί τρώει λαχανικά και το άλλο όχι, πράγμα που οφείλεται και στις προτιμήσεις του παιδιού. Αυτό το οποίο εμείς ως γονείς οφείλουμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε, προτού αποκλείσουμε οποιαδήποτε τροφή από το διατροφολόγιο του παιδιού μας, να του το μαγειρέψουμε με όποια μορφή μπορούμε να φανταστούμε.  Έρευνες έχουν δείξει ότι μπορεί να χρειαστεί να παρουσιάσουμε στο παιδί μας ένα φαγητό μέχρι και 10 φορές μέχρι εκείνο να το φάει. Συνήθως οι πιο πολλοί από εμάς σταματάνε στη δεύτερη ή στην τρίτη προσπάθεια.
Ποια είναι τα συνηθέστερα λάθη που κάνουν οι γονείς όσον αφορά τις διατροφικές συνήθειες των παιδιών τους;
1.      Δεν δίνουμε το καλό παράδειγμα.
Γνωρίζετε ότι τα παιδιά πρέπει να τρώνε 5 μερίδες φρούτα και λαχανικά ημερησίως; Πόσοι γονείς δίνουν 5 μερίδες φρούτων και λαχανικών καθημερινά στα παιδιά τους; Πολύ λίγοι. Γιατί; Γιατί δεν τα τρώνε ούτε εκείνοι.
2.      Είμαστε ανυπόμονοι
Η προσπάθειά ενός γονέα να αγαπήσει το παιδί του τα λαχανικά (ή οποιαδήποτε άλλη υγιεινή τροφή) είναι μία διαδικασία αργή και επίπονη.
3.      Δίνουμε εναλλακτική λύση.
Δεν θέλει το φαγητό που του μαγειρέψατε; Δεν πειράζει. Δεν έχει τίποτα άλλο να φάει. Ξαναπείνασε; Του προσφέρετε το ίδιο φαγητό. Δεν το ξαναθέλει; Δεν πειράζει και πάλι. Κάποια στιγμή θα πεινάσει και θα το φάει!
4.      «Το παιδί μου είναι κακόφαγο»
Σίγουρα υπάρχουν παιδιά κακόφαγα. Και σίγουρα οι γονείς αυτών των παιδιών είναι σε πιο δυσμενή κατάσταση από τους γονείς των οποίων τα παιδιά τρώνε με την ψυχή τους. Όμως, σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να πεισμώνουμε ακόμα περισσότερο και να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να καταφέρουμε το παιδί να φάει έστω και μία μπουκίτσα σπανάκι. Αλλωστε σημασία έχει η ποιότητα των τροφών που καταναλώνουν τα παιδιά μας, και όχι η ποσότητα.
5.      Δεν είμαστε ευρηματικοί
Προκειμένου να πείσουμε ένα παιδί να φάει κάτι μπορούμε να σκαρφιστούμε διάφορες ιδέες. Να εμφανίσουμε π.χ. chop sticks στο τραπέζι. Το παιδί θα αφοσιωθεί τόσο πολύ στο να καταφέρει να φάει με τα chop sticks, που δε θα δώσει ιδιαίτερη σημασία στο τι ακριβώς είναι αυτό που τρώει. Ή να μεταφέρουμε παραμύθια και ιστορίες στην κουζίνα μας και να κάνουμε ήρωες τα λαχανικά που έχουμε μαγειρέψει.
Σε πολλές συνταγές σας τα «πράσινα» είναι καλά κρυμμένα (π.χ. κέικ με παντζάρι). Πώς θα αγαπήσει το παιδί την πραγματική γεύση τους και θα τα συνηθίσει;
Εκτός από τις τέσσερις συνταγές γλυκών που υπάρχουν στο βιβλίο, και στις οποίες όντως είναι σχεδόν αδύνατον να διακρίνει κανείς τη γεύση των λαχανικών, στις υπόλοιπες η γεύση των λαχανικών διακρίνεται. Μπορεί να μην υπάρχει σε πολύ έντονη μορφή σε όλες, αλλά υπάρχει. Αν κάποιος, παραδείγματος χάριν, φτιάξει μακαρόνια με κιμά και παράλληλα φτιάξει και τη συνταγή του βιβλίου που μέσα στον κιμά εμπεριέχεται και μπρόκολο, θα καταλάβει τη διαφορά, όχι όμως αισθητά.
Μου είχε πει μία φίλη μου πριν από μερικά χρόνια ότι η διατροφή είναι θέμα συνήθειας. Μου είχε πει χαρακτηριστικά ότι αν σταματήσω να τρώω σουβλάκια για δύο χρόνια, μετά δε θα θέλω να τα φάω ξανά. Βάση λοιπόν αυτού, έχει γραφτεί αυτό το βιβλίο. Ούτως ώστε σιγά σιγά, να έρθει το παιδί σε επαφή με τις γεύσεις των λαχανικών που δεν τρώει. Είτε αυτά είναι κρυμμένα μέσα σε άλλα φαγητά, είτε βρίσκονται σε μικρές ποσότητες μέσα σε κάποιο φαγητό, είτε είναι τηγανισμένα.
Και επιπλέον, οι συνταγές του βιβλίου είναι απλώς μία ένδειξη του πως μπορούμε να κρύψουμε (είτε εντελώς, είτε μερικώς) τα λαχανικά σε διάφορα φαγητά. Από εκεί και πέρα έγκειται στους γονείς το κατά πόσο θα καταφέρουν να τα εντάξουν στην καθημερινότητά τους, ούτως ώστε σε κάποια στιγμή να μπορέσουν τα τους τα δώσουν στην πιο υγιεινή μορφή, δηλαδή είτε στον ατμό είτε ωμά.

Πόσο εύκολο είναι για μια εργαζόμενη μητέρα να φτιάχνει καθημερινά ένα ξεχωριστό φαγητό για τα παιδιά;
Αρχικά δεν θα χαρακτήριζα ένα φαγητό το οποίο θέλει λίγη περισσότερη φαντασία για να μαγειρευτεί ξεχωριστό. Ένα μπιφτέκι για burger (το οποίο θα σερβίρουμε στο μικρό μας όπως ακριβώς του το σερβίρουν στο εστιατόριο), μέσα στο οποίο έχουμε κρύψει κολοκυθάκι, δεν είναι ούτε δύσκολο, ούτε παίρνει περισσότερο χρόνο να ετοιμαστεί απ’ ότι ένα κανονικό μπιφτέκι. Το να φτιάξουμε επίσης τσιπς από παντζάρι, καρότο ή γλυκοπατάτα, αντί να δώσουμε για απογευματινό σνακ στα παιδιά μας σοκολάτα, ούτε αυτό είναι δύσκολο. Όλα θέλουν προγραμματισμό.
Αν κάθε Κυριακή καθόμαστε (μαζί με τα παιδιά, ακόμα καλύτερα) και φτιάχνουμε το πρόγραμμα για το φαγητό της εβδομάδας, θα δούμε ότι το εγχείρημα είναι εύκολο. Και, όπως μπορεί να δει κάποιος στις συνταγές του βιβλίου, η επιλογή των συνταγών έγινε ακριβώς και για εργαζόμενες μητέρες, οι οποίες δεν έχουν πολύ χρόνο να σπαταλήσουν στην κουζίνα τους. Και ένα μικρό μυστικό: αν δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα απ’ όλα αυτά, φτιάξτε ζωμούς λαχανικών, αποθηκεύστε τους σε παγοθήκες ή σε σακουλάκια στην κατάψυξη και χρησιμοποιήστε τους σε όποιο φαγητό φτιάχνετε καθημερινά.
Συνέντευξη της Θέμιδος Καρδιόλακα στη Κέλλυ Σώκου - Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ 02/01/2014

«Μαμά, δεν τρώω «πράσινα»!» της Θέμιδος Καρδιόλακα


Μαμά, δεν τρώω πράσινα!: Πρωτότυπες συνταγές για να τρώνε τα παιδιά λαχανικά.
 
Φανταστείτε το εξής σκηνικό: Είστε στην κουζίνα σας και αναρωτιέστε τι να μαγειρέψετε για το παιδί σας.
Σκέφτεστε (πάντα): Να φτιάξω κάτι υγιεινό.
Εύγε, κυρίες μου!
Η επόμενή σας σκέψη είναι ότι αυτό το «υγιεινό» πρέπει να περιλαμβάνει αναγκαστικά κάτι σε λαχανικό.
Όμορφα.
Και σε αυτό το σημείο ξεκινάει ο γολγοθάς σας!
Διότι το σπλάχνο σας ακούει ή βλέπει «πράσινα» και το βάζει στα πόδια.
Και μην μου πείτε ότι δεν είναι έτσι, διότι διαφορετικά αυτή τη στιγμή δεν θα κρατούσατε αυτό το βιβλίο στα χέρια σας!
Παρ’ όλα αυτά, εσείς καθημερινά προσπαθείτε να πείσετε το καμάρι σας να φάει λίγο μπροκολάκι, λίγο παντζάρι, λίγο σπανάκι. Αυτό όμως εκεί!
Τίποτα!
Ή που δεν θα τα ακουμπήσει ή που θα τα φτύσει (στην κυριολεξία)!
Και εσείς είστε ένα βήμα πριν από τα ηρεμιστικά ή πριν από το να χτυπήσετε το κεφάλι σας στον τοίχο.
Δεν είναι ανάγκη, αγαπητές μου.
Πρώτον, δεν είστε οι μόνες.
Σκεφτείτε ότι υπάρχουν εκατοντάδες άλλες μανούλες σαν εσάς που δεν μπορούν να καταφέρουν τα παιδιά τους να φάνε λαχανικά.
Αυτή και μόνο η σκέψη αρχικά πρέπει να σας ηρεμεί, διότι δε βασανίζεστε μόνες σας.
Στο διπλανό σπίτι, στο παρακάτω τετράγωνο, 200 χλμ. μακριά σας, υπάρχει άλλη μία ταλαίπωρη μάνα η οποία βρίσκεται στην ίδια ακριβώς κατάσταση.
Νιώσατε καλύτερα ήδη;
Δεύτερον, γι’ αυτόν τον λόγο είναι το συγκεκριμένο βιβλίο εδώ.
Για να σας μάθει διάφορα «κόλπα» τα οποία θα σας βοηθήσουν στην επίτευξη του στόχου σας.
Και επιπλέον, για να σας αποκαλύψει συνταγές –διαφορετικές από τις κλασικές, τις οποίες όλες έχουμε δοκιμάσει– , οι οποίες μπορούν να κάνουν τα παιδιά σας να αγαπήσουν τα λαχανικά.
Και αν δεν καταφέρετε να τα κάνετε να τα αγαπήσουν, θα τα ξεγελάσετε και θα τρώνε λαχανικά σε συνταγές που δεν θα μπορούσατε ποτέ να φανταστείτε ότι μπορούν να κρυφτούν!
Τι περιμένετε ακόμη, λοιπόν;

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα....

Η Θέμις Καρδιόλακα είναι απόφοιτος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στην Επικοινωνία στο New York University στις ΗΠΑ και ΜΒΑ στο ALBA Graduate Business School στην Ελλάδα. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια μαγειρικής και, ως μητέρα, έχει μελετήσει και ασχοληθεί πολύ με τη σωστή διατροφή των παιδιών της, θεμέλιο λίθο της ανάπτυξής τους. Αποφάσισε, λοιπόν, να μοιραστεί «μυστικά» και πληροφορίες που συνέλεξε όλα αυτά τα χρόνια, με στόχο να βοηθήσει και άλλες μαμάδες, με τρόπο εύκολο και ανώδυνο, ώστε να προάγουν υγιεινές διατροφικές συνήθειες στην καθημερινότητα των παιδιών τους. Η Θέμις Καρδιόλακα γράφει στο προσωπικό της ιστολόγιο: mamouli.blogspot.gr



Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Παρουσίαση βιβλίου "Το ταξίδι του Φερεϋντούν" του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου, την Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014 και ώρα 19:30, στο Βιβλιοπωλείο ”Discover”


Το βιβλιοπωλείο DISCOVER και οι εκδόσεις ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ
έχουν τη χαρά να σας προσκαλέσουν
στην παρουσίαση του βιβλίου του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ

την Πέμπτη 27 Μαρτίου στις 19.30
Πατρέως 30, Πάτρα

Για το βιβλίο και τον Φερεϋντούν Φαριάντ θα μιλήσουν:

η Τίνα Παπασωτηροπούλου, εκπαιδευτικός
ο Νικόλαος Μονάντερας, διευθυντής λυκείου «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ»
ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος, συγγραφέας

Θα προβληθούν αποσπάσματα από την ταινία του Δ. Γιατζουζάκη
Φερεϋντούν Φαριάντ – Ουρανός χωρίς διαβατήριο

"Το ταξίδι του Φερεϋντούν" του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου


Μ' ένα όνειρο μεγάλωσε ο Φερεϋντούν από το Χοραμσάρ. Να μάθει γράμματα και να γυρίσει όλον τον κόσμο μ' ένα ποδήλατο. Κι όταν το σπίτι του βομβαρδίστηκε στον πόλεμο, το μόνο που του απέμεινε ήταν ο πολύχρωμος χαρταετός του. Τον πέταξε όσο πιο ψηλά μπορούσε, πέρασε τα σύννεφα, πλησίασε τ' αστέρια. Τις νύχτες έλαμπε στον ουρανό, με την πανέμορφη ουρά του να λικνίζεται, σαν να ήθελε να προσκαλέσει τον μικρό Φερεϋντούν στο ταξίδι που ονειρευόταν. Κι εκείνος έπαιρνε θάρρος, μέχρι που αποφάσισε να ταξιδέψει ολομόναχος σ' άγνωστα μέρη. Μολονότι τα πράγματα δεν ήταν πάντα εύκολα γι' αυτόν, ο φίλος μας κατόρθωσε να πραγματοποιήσει τ' όνειρό του! Πως συνέβη αυτό; Μα κάθε ταξίδι έχει τα μυστικά του!

Γιατί ένα παιδί από τη μακρινή Περσία να θέλει να φύγει απ' την πατρίδα του; Πόσο μπορούν οι άνθρωποι ν' ακούν πάνω απ' τα κεφάλια τους τρομακτικούς ήχους από αεροπλάνα που σκορπούν τον θάνατο με τις δολοφονικές τους βόμβες; Κι όταν το ταξίδι της φυγής είναι αναπόφευκτο, ποιος έχει το δικαίωμα να ορίζει τα όνειρα και τις επιλογές εκείνου που αναζητεί μιαν άλλη πατρίδα; Στην Ελλάδα, τον Φερεϋντούν αγάπησαν και υπερασπίστηκαν οι ποιητές. Γιατί γνώριζαν και κείνοι πως η ζωή είναι το πιο όμορφο ποίημα, το πιο όμορφο ταξίδι...

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα.....


Ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος, γεννήθηκε στα Φιλιατρά Μεσσηνίας και είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος. Στο παρελθόν εργάστηκε στον τραπεζικό τομέα και υπήρξε συνδικαλιστής του αυτόνομου και ανένταχτου συνδικαλιστικού κινήματος. Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας και Αντιπρόεδρος των εργαζομένων στην τότε Τράπεζα Πίστεως και μέλος της διοίκησης της ΟΤΟΕ. Παραιτήθηκε το 1997 και αποχώρησε οριστικά από το συνδικαλισμό λόγω διαφωνίας του με την κομματικοποίηση και την ευκαιριακή πολιτική του κινήματος.
Κατά τα έτη 1994-1995 εξέδιδε την εφημερίδα «Αίσθηση Λόγου και Τέχνης» την πρώτη free press, μέσα από την οποία προβλήθηκαν σπουδαίοι άνθρωποι της Επιστήμης, των Γραμμάτων και των Τεχνών. Με καμπάνια της εφημερίδας «Στείλε ένα βιβλίο στο κελί», εμπλουτίστηκαν οι φυλακές Κορυδαλλού, Ανδρών Γυναικών με 2.500 βιβλία. Συνεργάστηκε δημοσιογραφικά με τις εφημερίδες «Καθημερινή της Κυριακής» «Νίκη» «Επενδυτής του Σαββάτου» «Real news» «Ελευθερία Καλαμάτας» «Έθνος» και τα περιοδικά «Ταχυδρόμος» «Επειδή» «Homme» «Πανόραμα» «Μομέντο» «Paper» και «Εικόνες». Το 1997 πρωτοδημοσίευσε στον τύπο, Αρχεία του Δρομοκαΐτειου, της προ και μετά-κατοχικής περιόδου, για όλους τους σπουδαίους ανθρώπους που έζησαν μέσα στο Ψυχιατρείο, όπως ο Γεώργιος Βιζυηνός, ο Ρώμος Φιλύρας, ο Γεράσιμος Βώκος, ο Νικόλαος Δραγούμης, ο Καμπάνης, ο Ίλβες, ο Κρυστάλλης και άλλοι πολλοί. Τα έργο του έχει παρουσιαστεί: στο ίδρυμα Γουλανδρή Χορν, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, στο Δήμο Αθηναίων, στο Νομισματικό Μουσείο, στην Πινακοθήκη Ψυχάρη, στο Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης, στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, στον Πολυχώρο Άγκυρα, στο Κέντρο Μελέτης Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, στη Βιβλιοθήκη Αδαμάντιος Κοραής, στον Ιανό, στο Μετρόπολις και αλλού, τόσο στην Αθήνα όσο και την Περιφέρεια. Το παραμύθι του, το «Δάκρυ του Μουτζούρη παρουσιάστηκε από το Δήμο Κυπαρισσίας και του Ελληνικούς Σιδηρόδρομους για τα 100 χρόνια από την ίδρυσή τους. Επίσης επιλέχθηκε από το Υπουργείο Παιδείας στον κατάλογο των παιδικών βιβλίων για τα Δημοτικά Σχολεία. Το παραμύθι του «Το ταξίδι του Φερεϋντούν» γράφτηκε στη μνήμη του φίλου του Φερεϋντούν Φαριάντ, του μεγάλου Πέρση ποιητή και μεταφραστή, που βραβεύτηκε με το Βραβείο Άντερσεν και απ΄ τον οποίο είχε πάρει την πρώτη και τελευταία συνέντευξη της ζωής του στην Ελλάδα.
Ανάμεσα στο συγγραφικό του έργο είναι και η επιμέλεια βιβλίων μεγάλων ποιητών, όπως του Άνθιμου Μιαούλη απ τις εκδόσεις Καστανιώτη. Πρωτοδημοσίευσε στον ημερήσιο τύπο την ανέκδοτη εφηβική ποίηση του Κωστή Παλαμά και επιστολές ανέκδοτες του Καζαντζάκη και του Ελύτη, ενώ το 2011 δημοσίευσε την ανέκδοτη ποίηση του Γεράσιμου Μαρκορά και μεγάλο μέρος από τις επιστολές του.
Έχει κάνει έμμετρες διασκευές θεατρικών έργων όπως το «Παιχνίδι φαντασίας» του Κορνέϊγ, ενώ το θεατρικό του έργο «Κοσμάς ο Αιτωλός» παίχθηκε το 2011 φέτος με τον Δημήτρη Κωνσταντίνου και τη φωνή του αείμνηστου Χρίστου Τσάγκα. Το θεατρικό του μονόπρακτο «Θυρίδα 111» παίχθηκε στην αίθουσα «Αμυμώνη» στους Στρατώνες Καποδίστρια στο Άργος υπό την αιγίδα του Δήμου Άργους Μυκηνών, με τον ηθοποιό Νίκο Κλησιάρη και τη συμμετοχή του Γιώργου Μιχαλακόπουλου. «Η Σκιά του Ειδώλου» που αναφέρεται στη ζωή και το έργο του άγνωστου ζωγράφου Νικόλαου Δραγούμη – αδελφού του Ίωνα – ανέβηκε στο «Θέατρο της Ημέρας» με τον ηθοποιό Βασίλη Παπαδημητρίου, σε σκηνοθεσία Μαρίκας Θωμαδάκη, ακολούθως στο «Εν Αθήναις» και εν συνεχεία στο ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» με ξεχωριστή επιτυχία. Κατά τα έτη 2012-2013 είχαν μαζί με το Φίλιππο Περιστέρη τη ραδιοφωνική εκπομπή «902 Παραστάσεις» κάθε Τετάρτη στο ραδιόφωνο του «902 Αριστερά στα FM», παρουσιάζοντας τις καλύτερες θεατρικές παραστάσεις μαζί με τους δημιουργούς τους. Αναβιώνοντας το παλιό ελληνικό θέατρο στο ραδιόφωνο, έγραψε το θεατρικό έργο «ΚΑΠΑ» με πρωταγωνιστή τον Άγγελο Αντωνόπουλο και τον Στέλιο Ψαρουδάκη. Στίχοι του έχουν μελοποιηθεί από τους συνθέτες: Χρήστο Νικολόπουλο, Νάκη Πετρίδη, Ανδρέα Αρτέμη, Στέφανο Κοντόπουλο, Αναστασία Παπαδημητρίου, Φίλιππο Περιστέρη και Στάθη Μαραγκό με τον οποίο συνεργάστηκαν στην ταινία του Θόδωρου Μαραγκού «Ισοβίτες» στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Σήμερα, αρθρογραφεί με κύρια θεματολογία του την κοινωνία και τον άνθρωπο.

Έργα του
Μελλοντικά Παρελθόν του Σήμερα, ποίηση, εκδ. Τσαπέπα. 1984Αντικέρ Ιδεών, ποίηση, εκδ. Ειρήνη, 1991Τα Φώτα της Πόρσε, διηγήματα, εκδ. Θουκυδίδης, 1993Επικηρυγμένη Αίσθηση, ποίηση, εκδ. Θουκυδίδης, 1994Θεωρείο στην Κόλαση, ποίηση, εκδ, Δωδώνη, 1996Πρόστυχο Φεγγάρι, νουβέλα, εκδ. Διάττων, 2000Η Καρδιά του δότη, μυθιστόρημα, εκδ. Άγκυρα, 2006Το Δάκρυ του Μουτζούρη, παραμύθι, εκδ. Νίκας- Ελληνική Παιδεία, 2008Πέθανα...αλλά σας βλέπω, μυθιστόρημα, εκδ. Καλέντη, 2008Αγαπώ τη Δυσλεξία σου, μυθιστόρημα, εκδ. Αιγέας,.2010Να φοβάσαι τον άνδρα, μυθιστόρημα, εκδ. Άγκυρα, 2012Το ταξίδι του Φερεϋντούν, παραμύθι, εκδ. Καλειδοσκόπιο. 2013

Θεατρικά
«Κοσμάς ο Αιτωλός – Φτιάξτε σχολειά – φτιάξτε σχολειά» [πρόγραμμα –βιβλίο] – εκδ. Δρόμων 2011«Θυρίδα 111» [πρόγραμμα –βιβλίο] εκδ. Δρόμων 2012«Η Σκιά του Ειδώλου» [πρόγραμμα –βιβλίο] εκδ. Γράμμα 2013

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Open Seminar "Οι Μεταπτυχιακές Σπουδές στην Μεγάλη Βρετανία"




Το Κέντρο Ξένων Γλωσσών «ΠΡΙΣΜΑ» διοργανώνει στον πολυχώρο «DISCOVER», την Πέμπτη 20 Μαρτίου, ώρα 8:30μ.μ. Coffee Seminar, για φοιτητές και όχι μόνο, που θέλουν να μάθουν, να συζητήσουν, να ρωτήσουν, για τις δυνατότητες και τις δυσκολίες των «Μεταπτυχιακών σπουδών στην Μεγάλη Βρετανία».
Θα παρουσιαστούν συγκεκριμένα  οι σημαντικότερες σχολές, τα κριτήρια αποδοχής, το κόστος σπουδών και διαβίωσης, οι ακαδημμαϊκές και επαγγελματικές ευκαιρίες, τα προβλήματα και οι δυσκολίες για τον έλληνα φοιτητή.
Σας περιμένουμε να τα πούμε από κοντά! 



                                                                                                            

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Παρουσίαση βιβλίου " Ουτοπία κρυμμένη στο σώμα της πόλης. Ο μουσικός κόσμος του Μίκη Θεοδωράκη και της εποχή του" του Ανδρέα Μαράτου την Τρίτη 11 Μαρτίου 2014 και ώρα 20:00 στο Ξενοδοχείο Βυζαντινό


Το βιβλιοπωλείο "Discover",  και οι εκδόσεις Ιανός
σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου 
" Ουτοπία κρυμμένη στο σώμα της πόλης. Ο μουσικός κόσμος του Μίκη Θεοδωράκη και της εποχή του "
του Ανδρέα Μαράτου,
  την Τρίτη 11 Μαρτίου 2014 στις 20:00
(Πεζόδρομος Ρήγα Φερραίου 106 & Ασκληπιού,Πάτρα,Τηλ.:2610243000)
.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
Διονύσης Καρατζάς
Βαρβάρα Δεσποινιάδου
Μαρία Φαραντούρη και
Ο συγγραφέας Ανδρέας Μαράτος 


Λίγα Λόγια για τον συγγραφέα....
Ο Ανδρέας Μαράτος γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι ζωγράφος και υποψήφιος διδάκτορας στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης & Ιστορίας του Πάντειου Πανεπιστήμιου. Σπούδασε στο Μεταπτυχιακό πρόγραμμα "Σχεδιασμός-Χώρος-Πολιτισμός" της Αρχιτεκτονικής Ε.Μ.Π., στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας (Ζωγραφική και Τέχνη του βιβλίου) και στο Τμήμα Φυσικής Α.Π.Θ. Έχει εργαστεί ως καθηγητής Καλλιτεχνικών στη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ως καθηγητής Φυσικής στην ιδιωτική εκπαίδευση. Στο ενεργητικό του έχει τρεις ατομικές εκθέσεις, συμμετοχές σε ομαδικές, εικονογραφήσεις κι εξώφυλλα βιβλίων. Έχει εκδώσει τρία καλλιτεχνικά βιβλία με τίτλους: "Οι επτά λιποτάχτες", "Το δάσος με τα πετρωμένα αηδόνια", "Ο βροχοποιός".
 
Από την Εισαγωγή του βιβλίου...
Ο μουσικός κόσμος του Μίκη Θεοδωράκη. Ο βαθιά λυρικός αλλά και εξεγερσιακός, διονυσιακός χαρακτήρας του. Οι ισχυροί δεσμοί του με τις τραγικές και τις μεγαλειώδεις στιγμές της μεταπολεμικής ιστορίας. Κυρίως με το απελευθερωτικό και χειραφετητικό εγχείρημα που διαπέρασε σαν ρίγος και σφράγισε όλο τον εικοστό αιώνα. Η Ουτοπία δεν αφορά στον υποτιθέμενο απατηλό χαρακτήρα του εγχειρήματος ούτε θρηνεί εκ του ασφαλούς για τη ματαίωσή του. Αφορά στην κατάδειξη της έκτασης και της έντασης της δυναμικής του, στις υποθήκες του για το μέλλον. Στην προκειμένη περίπτωση αναφέρεται στην άρρηκτη, λυτρωτική και ανοιχτή στον ιστορικό χρόνο σχέση μιας τέχνης υψηλής και του διαρκούς αιτήματος απελευθέρωσης, προσωπικής και κοινωνικής. Ο θεοδωρακικός μουσικός κόσμος αποτελεί μια σύγχρονη ελεγεία ουτοπίας. Είναι η ελεγεία ενός Όχι ακόμη-τόπου.
Ουτοπία κρυμμένη στο σώμα της πόλης, 
Κάρβουνο και παστέλ σε χαρτί. 
Εργο του συγγραφέα.   
                                           
“Το βιβλίο του Ανδρέα Μαράτου υπήρξε για μένα αποκάλυψη και έκπληξη συγχρόνως. Γιατί καταστάσεις και γεγονότα που θεωρούσα πρόδηλα, δεδομένου ότι τα είχα ζήσει και μάλιστα εντατικά, έλαβαν ξαφνικά μια καινούρια μορφή και ένα διαφορετικό περιεχόμενο χάρη στην διαπεραστική και κάποτε ανατρεπτική ματιά του συγγραφέα… Η αρχαιολογική σκαπάνη του Ανδρέα Μαράτου με έβγαλε από τον ευδαιμονικό μου λήθαργο και ομολογώ ότι δεν ξέρω ακόμα αν αυτό υπήρξε καλό ή κακό για μένα, δεδομένου ότι είχα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου ότι οι σχέσεις μου με τη ζωή και τους ανθρώπους είχαν τακτοποιηθεί αφήνοντάς μου ένα περιθώριο γαλήνης χωρίς μάταιες ελπίδες και ουτοπικές προσμονές…” Με αυτά τα λόγια προλογίζει ο Μίκης Θεοδωράκης το βιβλίο για το έργο του, από τον ζωγράφο Ανδρέα Μαράτο, με τίτλο “Ουτοπία κρυμμένη στο σώμα της πόλης”, από τις Εκδόσεις Ιανός, με εικονογράφηση του συγγραφέα.

Αντικείμενό του  αποτελεί η σχέση του έργου του Θεοδωράκη με εκείνα που ο συγγραφέας αποκαλεί “σώμα” και “ετεροτοπικό χαρακτήρα” της πόλης, συλλογικό φαντασιακό, κώδικες της ουτοπίας καθώς και τη μοναξιά. Ζωγράφος με σπουδές στο Μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Σχεδιασμός-Χώρος-Πολιτισμός» της Αρχιτεκτονικής Ε.Μ.Π., στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας (Ζωγραφική και Τέχνη του βιβλίου) και στο  Τμήμα Φυσικής Α.Π.Θ. και υποψήφιος διδάκτορας στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου Πανεπιστημίου, ο συγγραφέας έχει στο ενεργητικό του ακόμα τρία βιβλία, τρεις ατομικές εκθέσεις, συμμετοχές σε ομαδικές, εικονογραφήσεις κι εξώφυλλα βιβλίων.


Το έργο του Θεοδωράκη δεν προσφέρεται για μανιχαϊστικές αναγνώσεις και ταξινομήσεις. Εδώ συνυπάρχουν το εθνικό με το διεθνικό στοιχείο, το βίωμα με την ιστορία, ο λόγος με το μέλος, ο μύθος με την ουτοπία, η δύση με την ανατολή, η όπερα με την αρχαία τραγωδία, το Βυζάντιο με τον Μπαχ, το Μαουτχάουζεν με την Παλαιστίνη, τα λαϊκά έγχορδα με τη συμφωνική ορχήστρα, ο έρωτας με το θάνατο, η πόλη με το αρχιπέλαγος, η μελαγχολία με την ανάταση, η διαδήλωση με την απομόνωση, η ήττα με την επανάσταση, σε ένα αξεδιάλυτο διαλεκτικό πλέγμα διαρκών αλληλεπιδράσεων, εντάσεων κι υπερβάσεων, διατρέχοντας όλη την κλίμακα των συναισθημάτων. Ένα παρόν που διαρκώς αναπλάθει το παρελθόν κι αφουγκράζεται το μέλλον…

Αξιον Εστί και Ρωμιοσύνη
Με το Άξιον Εστί ο Θεοδωράκης αναδεικνύει στην πληρότητά της την πρόθεσή του -όπως διαφάνηκε αρχικά με τον Επιτάφιο- απευθυνόμενος στο κοινό με τη σύζευξη λόγου και μουσικής να ιδρύσει μια συνθήκη σύγχρονης τελετουργίας. Ανοικοδομεί νοερά μέσω της αρχιτεκτονικής των ήχων, των λόγων, της σκηνικής διάταξης έναν ημιτελή ναό, που αναζητά διαρκώς νέα ύλη για να επανατροφοδοτεί την τελετουργική σχέση. Ο ναός στεγάζει μια ιερότητα χωρίς θεό, την άθεη θεολογία της κοινωνικής λύτρωσης και απελευθέρωσης με δομική ύλη την καλλιτεχνική μέθεξη. Μια αίθουσα συναυλιών -που παύει να είναι χώρος που μονοπωλεί η αστική τάξη, τα σύμμαχά της εύπορα παρασιτικά στρώματα και το πολιτικό, ακαδημαϊκό και καλλιτεχνικό τους ιερατείο- , ένα στάδιο, ένα θέατρο μπορούν και οφείλουν να δώσουν υπόσταση σε αυτή την επανανοηματοδότηση του χώρου, να γίνουν ετεροτοπία συλλογικής μέθεξης, ουτοπικό κατώφλι…
Η Ρωμιοσύνη έγινε τραγούδι της Ουτοπίας. Σε αυτήν, η αριστερή, λαϊκή ελληνικότητα βρέθηκε στη συγκλονιστικότερη στιγμή της, ψηλάφησε το απόγειο της δυναμικής της και τα όριά της.  Παρελθόν, παρόν και μέλλον, με τη δύναμη της διαλεκτικής εικόνας. Εδώ δεν υπάρχει αμφιβολία για το δρόμο που διανοίγεται μέσα από το έργο, ούτε τι εννοεί ο ποιητής όταν μιλά για ανάσταση. Η αλληγορία του γυμνού, στεγνού τοπίου - ταυτόχρονα πεδίου θανάτου και κατάφασης ζωής ίδιου λες με τα Περιβόλια- λουσμένου από ένα φως αμείλικτης δικαιοσύνης, οι καμπάνες, τα κυπαρίσσια, οι δαφνώνες, ο δοξαστικός θρήνος και το προσκλητήριο των νεκρών για τη δικαίωση και τη λύτρωση, η ύβρις της προδοσίας και των ξένων βημάτων, η εκφρασμένη ιερότητα των σκοπών, το ανακάλεσμα της συλλογικής μνήμης που η εσωτερική μετανάστευση άφησε θαμμένη στα πατρογονικά της υπαίθρου πριν περικυκλώσει με τις παράγκες της από ανάγκη την αδηφάγα πρωτεύουσα, η ξεραΐλα που ζητά νερό, ο κλιμακούμενος ρυθμός, η δυναμική της εξέγερσης, το γήπεδο-ουτοπικό καράβι. Ένα οπλοστάσιο γεμάτο με όλα του τα όπλα, έτοιμο για μάχες δύσκολες μα και καταδικασμένο να χάσει στο μέλλον την αποτελεσματικότητά του. Αλλά αυτό θα αργήσει.  Η Ρωμιοσύνη, θα τραγουδηθεί κρυφά στη δικτατορία περισσότερο από κάθε άλλο μουσικό έργο αψηφώντας τις απαγορεύσεις,  θα παίζεται συστηματικά από το Ραδιοφωνικό Σταθμό της Μόσχας, κι επί τρία 24ωρα από τα μεγάφωνα στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου. Το Σώπα, όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες θα ακούγεται την ώρα της εφόδου του τανκ στην πύλη. Μέσα στη Ρωμιοσύνη φωλιάζει η εξεγερσιακή μελαγχολία που «προλέγει» τη νέα στενωπό της επερχόμενης δικτατορίας. Τα πλήθη των πρώτων μηνών της μεταπολίτευσης θα ανατριχιάζουν στο άκουσμα αυτής της μουσικής κραυγής, που αντηχούσε στα στάδια της πόλης. Θα το τραγουδούν χωρίς τύψεις κι ενοχές, χωρίς δεύτερη σκέψη για την πρότερη στάση τους ακόμα κι οι καιροσκόποι, οι εξωνημένοι, οι σιωπηλοί, οι συμβιβασμένοι, οι τάχα μου σκεπτόμενα άπραγοι,  τώρα που οι κραυγές ήταν εύκολες, για να γυρίσουν αργότερα επιτιμητικά την πλάτη τους στην ξεπερασμένη πια Ρωμιοσύνη. Η χρησιμότητα και του σουγιά στο κόκαλο και του λουριού στο σβέρκο μπορούσε να «αποδειχθεί» πια και με δημοκρατικοφανή επιχειρήματα. Η αλληγορία της Ρωμιοσύνης μαδούσε αργά και σταθερά τα φτερά της, πριν απομείνει ένα ημιθανές σύμβολο και μπλεχτεί οριστικά στα γρανάζια της μυθικής χειραγώγησης. Έτσι ο Θεοδωράκης στο Διόνυσο  θα επανέλθει με την τελευταία Ρωμιοσύνη σε στίχους δικούς του, δηκτική, ειρωνική κι απέλπιδα. Τη Ρωμιοσύνη τώρα να την κλαις/ να το συνηθίσεις να το λες...

Βεατρίκη, η φασματοποίηση της Ουτοπίας
Από πού αντλείς όμως δυνάμεις όταν η ιστορία σε καθιστά όμηρό της και σε κρατάει ακίνητο; Σε αυτό το αμείλικτο ερώτημα δίνει τη δική της απάντηση -σε όλο το εκφραστικό της εύρος- η μουσική τέχνη του Θεοδωράκη που διαισθάνθηκε κι αποτύπωσε τις ήττες που μέλλονταν για να ‘ρθουν ήδη από την αρχή της μεταπολίτευσης.  Έτσι, έχοντας πιάσει το νήμα πάλι από την αρχή αναζητά διαρκώς, ανέστιος κατ’ ουσίαν, την πρώτη ύλη και τον προορισμό του[…] Τελικά θα αναμετρηθεί με τη φασματική μορφή των ονείρων του βίου του, τη Βεατρίκη, και θα αφεθεί στο αίσθημα ηδονικής ασάφειας που τη συγκροτεί. Η Βεατρίκη στην οδό Μηδέν, σε ποίηση Διονύση Καρατζά και δική του, έργο μόνο για φωνή και πιάνο –με τη Μαρία Φαραντούρη και τη Ντόρα Μπακοπούλου- μοιάζει με αποχαιρετισμό στην Ουτοπία. Η Βεατρίκη γίνεται σύμβολο απώλειας, το άυλο και αεί διαφεύγον ουτοπικό πνεύμα που ξεγλιστρά διαρκώς μέσα από τα χέρια του και το μυαλό του, που βασανίζει τις σκέψεις του, που χάνει το σχήμα του λες και τον περιπαίζει για την αφοσίωση του, το πείσμα και τις αυταπάτες του. Ο πυρετικός διάλογος μαζί της όμως μόνο αποχαιρετισμός δεν είναι. Μας εισάγει σε ένα σχεδόν μαλερικό ηχητικό τοπίο και σε έναν ομιχλώδη βισκοντικό ή αγγελοπουλικό ορίζοντα εκεί που θάλλει ο άλλος ωραίος κόσμος μιας, ρομαντικής υφής, τοπολογίας˙ εκεί που ο άνθρωπος έχει γίνει ένα με τη Φύση δίνοντάς της τα χαρακτηριστικά του.  Αυτός ο όχι-ακόμη τόπος που, όπως και στην Έβδομη Συμφωνία, γίνεται -ως λυτρωτική δυνατότητα- καταφύγιο της σκέψης του. 
 Άρθρο του Γιώργου Μαλούχου (Βήμα της Κυριακής 13/01/2014)

"Ουτοπία κρυμμένη στο σώμα της πόλης.Ο μουσικός κόσμος του Μίκη Θεοδωράκη και της εποχή του."


Ουτοπία κρυμμένη στο σώμα της πόλης.
Ο μουσικός κόσμος του Μίκη Θεοδωράκη και της εποχή του

Ο Ανδρέας Μαράτος αντιμετωπίζει το έργο του Μίκη Θεοδωράκη ως ένα μοναδικό και ολοκληρωμένο μουσικό κόσμο, ως τεκμήριο της δυναμικής και των μετέωρων αιτημάτων μιας ολόκληρης εποχής. Ερευνά τις καταγωγικές του ρίζες και τον πολυπρισματικό χαρακτήρα του ως οδοδείκτες επιστροφής σε ένα μέλλον που δεν ήρθε ακόμα. Μελετά τους δεσμούς του με την ταραγμένη πολιτική ιστορία του τόπου, την τραγική περιπέτεια της Αριστεράς, την κοινωνικοπολιτική κοσμογονία του εικοστού αιώνα. Τελικά, πώς το έργο αυτό αναδύεται μέσα από τη συνάντηση και την υπέρβαση των κυρίαρχων ρευμάτων σκέψης και τέχνης της εποχής καθώς και την αλληλεπίδρασή του με τις συγκαιρινές του ραγδαίες μεταμορφώσεις του χώρου και των συλλογικών νοοτροπιών όπως αυτές αποτυπώνονται στο σώμα της πόλης.


Από τον Πρόλογο του Αριστείδη Μπαλτά
"... Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου του Μαράτου, οι νότες, οι συγχορδίες, οι στίχοι και οι φωνές που κατοικούν το έργο του Μίκη, νότες, συγχορδίες, στίχοι και φωνές που κάποτε συγκρότησαν, τουλάχιστον για κάποιους από μας και σχεδόν κυριολεκτικά, το ίδιο μας το σώμα και την προσωπική μας διαδρομή, αποκτούν θεωρητικό έρμα και λογικό ειρμό, έρμα και ειρμό που μας βοηθούν να καταλάβουμε τόσο τον ίδιο τον εαυτό μας όσο και την εποχή μας. Ερμηνεία δεσμευτική δεν υπονοεί, βέβαια, ερμηνεία που δεν επιδέχεται αντιρρήσεις. Απλώς -αλλά το "απλώς" εδώ είναι εξαιρετικά σύνθετο- σημαίνει ότι οι όποιες αντιρρήσεις, εύλογες η λιγότερο εύλογες, δεν θα μπορέσουν να αποκτήσουν πραγματική λαβή επί του αντικειμένου τους παρά μόνον αν συγκροτηθούν οι ίδιες σε σώμα αντίστοιχης εμβέλειας και αντίστοιχης πληρότητας. Με άλλα λόγια, η δεσμευτικότητα της ερμηνείας του Μαράτου ανοίγει ένα ολόκληρο πεδίο έρευνας υψηλών απαιτήσεων. Από ένα έργο θεωρητικής στόχευσης με αυτό το θέμα δεν δικαιούται κανείς σήμερα να περιμένει περισσότερα..."

Από το Επίμετρο του Μίκη Θεοδωράκη
"Το βιβλίο του Ανδρέα Μαράτου υπήρξε για μένα αποκάλυψη και έκπληξη συγχρόνως. Γιατί καταστάσεις και γεγονότα που θεωρούσα πρόδηλα, δεδομένου ότι τα είχα ζήσει και μάλιστα εντατικά, έλαβαν ξαφνικά μια καινούρια μορφή και ένα διαφορετικό περιεχόμενο χάρη στην διαπεραστική και κάποτε ανατρεπτική ματιά του συγγραφέα... Η αρχαιολογική σκαπάνη του Ανδρέα Μαράτου με έβγαλε από τον ευδαιμονικό μου λήθαργο και ομολογώ ότι δεν ξέρω ακόμα αν αυτό υπήρξε καλό ή κακό για μένα, δεδομένου ότι είχα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου ότι οι σχέσεις μου με τη ζωή και τους ανθρώπους είχαν τακτοποιηθεί αφήνοντάς μου ένα περιθώριο γαλήνης χωρίς μάταιες ελπίδες και ουτοπικές προσμονές..."