Λίγα λόγια για το βιβλίο...
Μια αληθινή ιστορία που θα προκαλέσει σοκ και ανατριχίλα αλλά.. Πρέπει να ακουστεί.
Το θέμα του ευαίσθητο και σκληρό...
Παιδική κακοποίηση! Ποιος αντέχει την αλήθεια;
Ποιος ευθύνεται; Τι αλλάζει όταν κλείνει η πόρτα;
Εικόνες σκληρές. "Τραύματα" που ποτέ δεν κλείνουν.
Ένα "γιατί" που θα μείνει αναπάντητο, χαραγμένο στην ψυχή.
Σκοτάδι. Σημείο μηδέν. Και η μέτρηση αρχίζει ξανά και ξανά.
Γεγονότα που συμβαίνουν δίπλα σου.....
Σε απόσταση αναπνοής.....
Σε απόσταση αδιαφορίας.....
Τα βλέπεις.... Τα ακούς.....ΣΙΩΠΕΙΣ!
"Από κάπου, κάποτε πρέπει να αρχίσουμε... Από κάπου, κάποτε πρέπει να αντιδράσουμε... Από κάπου, κάποτε πρέπει να σταθούμε σαν κοινωνία δίπλα στα παιδιά αυτά. Η σιωπή μας είναι συμμετοχή, η συμμετοχή είναι συνεργεία, η συνέργεια είναι ενοχή...".
(Έλενα Ακρίτα)
"Θέλω και ελπίζω ότι η ευαισθησία των αναγνωστών αλλά και το πείσμα της γράφουσας θα αποδώσει καρπούς."
(Λυδία Γιαννακοπούλου)
Λίγα λόγια για την συγγραφέα...
Η Λυδία Γιαννακοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Γερμανία μέχρι τα πρώτα χρόνια της εφηβείας της. Έζησε λίγα χρόνια στην Αθήνα όπου και την εγκατέλειψε γρήγορα. Σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη, είναι παντρεμένη, και έχει τρία παιδιά.
Είναι μέλος φιλανθρωπικού ιδρύματος με στόχο να βοηθήσει εγκαταλειμμένα και κακοποιημένα παιδιά.
Τα λόγια της συγγραφέως για το βιβλίο:
"Η ιστορία στο βιβλίο ξεκινάει από την ηλικία των 4, όταν και άρχισα να έχω αναμνήσεις. Τα έθαψα βαθιά μέσα μου για πολλά χρόνια. Με κυρίευαν, όμως, το μίσος και η αδικία. Αναρωτιόμουν, γιατί σε μένα; Το βιβλίο ήταν σαν λύτρωση. Πονούσα με κάθε γραμή που έγραφα… Είχα την ανάγκη να βγάλω το δηλητήριο από μέσα μου" "Δεν είχα αντίληψη τότε, νόμιζα ότι αυτή ήταν η πραγματικότητα. Όπου και να απευθύνθηκα για βοήθεια, όλοι με γύριζαν πίσω σε εκείνη…"
Η συγγραφέας περίγραφει ακόμα πώς γλύτωσε απ’ αυτή την κατάσταση και ποια είναι η σχέση της με τη μητέρα της σήμερα: “Δεν έχουμε καμία επαφή από τότε που έφυγα από το σπίτι. Όταν κάποια στιγμή έτυχε να συναντηθούμε, τη ρώτησα γιατί και μου είπε "τότε ήμουν φευγάτη, τώρα είμαι καλά". Αλλά δεν νομίζω ότι αυτά τα άτομα αλλάζουν ποτέ. Δεν έχουν συναισθήματα".
«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η μητέρα μου ήταν συγκροτημένη. Ήξερε πολύ καλά τι έκανε και το έκανε με ευλάβεια. Καθόταν και σκεφτόταν αυτά που έπρεπε να κάνει: να σε δείρει με μια ζώνη, να σε δέσει με ένα καλώδιο...Χρησιμοποιούσε αφάνταστες τιμωρίες για να ικανοποιηθεί». Αυτό δήλωσε στην Ελένη Μενεγάκη η Λυδία Γιαννακοπούλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου